مزامیر داوود


مزمور اول

1.            خوشا به حال کسی که به مشورت شریران نرود و به راه گناهکاران نایستد، و در مجلس استهزاءکنندگان ننشیند

2.            بلکه رغبت او در شریعت خد.اوند است، و روز و شب در شریعت او تفکر میکند

3.            پس مثل درختی نشانده نزد نهرهای آب خواهد بود، که میوة خود را در موسمش میدهد، و برگش پژمرده نمیگردد، و هرآنچه میکند نیکانجام خواهد بود

4.            شریران چنین نیستند، بلکه مثل کاهند که باد آن را پراکنده میکند

5.            پس شریران در داوری نخواهند ایستاد، و نه گناهکاران در جماعت عادلان

6.            زیرا خد.اوند طریق عادلان را میداند، ولی طریق گناهکاران فنا خواهد شد

 

مزمور دوم

1.                 چرا امتها خروش نمودهاند، و طوائف در باطل تفکر میکنند

2.                 پادشاهان زمین برمیخیزند و سروران با هم مشورت نمودهاند، به ضدّ خد.اوند و به ضدّ ماشیح او

3.                 که بندهای ایشان را بگسلیم، و زنجیرهای ایشان را از خود بیندازیم

4.                 او که بر آسمانها نشسته است میخندد، خد.اوند بر ایشان استهزاء میکند

5.                 آنگاه در خشم خود بدیشان تکلم خواهد کرد، و به غضب خویش ایشان را آشفته خواهد ساخت

6.                 و من پادشاه خود را نصب کردهام، بر کوه مقدّس خود صیون

7.                 فرمان را اعلام میکنم خد.اوند به من گفته است، تو فرزند من هستی امروز تو را متولد کردم

8.                 از من درخواست کن و امتها را به میراث تو خواهم داد، و اقصای زمین را ملک تو خواهم گردانید

9.                 ایشان را به عصای آهنین خواهی شکست، مثل کوزة کوزهگر آنها را خُرد خواهی نمود

10.            و اینک ای پادشاهان تعقل نمایید، ای داوران جهان متنبه گردید

11.            خد.اوند را با ترس عبادت کنید، و با لرز شادی نمایید

12.            منزه را ببوسید مبادا (خد.اوند) غضبناک شود، و از طریق خود هلاک شوید، زیرا غضب او به اندکی افروخته میشود، خوشا به حال همة آنانی که بر او توکل دارند

 

مزمور سوم

1.                 مزمور داوید وقتی که از پسر خود ابشالُوم فرار کرد

2.                 ای خد.اوند دشمنانم چه بسیار شدهاند، بسیاری به ضدّ من برمیخیزند

3.                 بسیاری برای جان من میگویند، از جانب خد.ا برای او خلاصی نیست سلاه

4.                 لیکن تو ای خد.اوند گرداگرد من سپر هستی، جلال من و فرازندة سر من

5.                 به آواز خود نزد خد.اوند میخوانم، و من را از کوه مقدس خود اجابت مینماید سلاه

6.                 و اما من خسبیده بخواب رفتم و بیدار شدم، زیرا خد.اوند من را تقویت میدهد

7.                 از کرورهای مخلوق نخواهم ترسید، که گرداگرد من صف بستهاند

8.                 ای خد.اوند برخیز ای خد.ای من مرا برهان، زیرا سیلی بر رخسار همة دشمنانم زدی، دندانهای شریران را شکستی

9.                 نجات از آنِ خد.اوند است، و برکت تو بر قوم تو میباشد سلاه

 

مزمور  چهارم

1.                 برای سالار مغنیان بر نگینوت، مزمور داوید

2.                 ای خد.ای عدالت من، چون بخوانم مرا مستجاب فرما، در تنگی مرا وسعت دادی، بر من کرم فرموده دعای مرا بشنو

3.                 ای فرزندان انسان تا به کی جلال مرا خوار (میکنید)، و بطالت را دوست داشته دروغ را خواهید طلبید سلاه

4.                 اما بدانید که خد.اوند مرد صالح را برای خود انتخاب کرده است، و چون او را بخوانم خد.اوند خواهد شنید

5.                 هراسان شوید و گناه مورزید، در دلها بر بسترهای خود تفکر کنید و خاموش باشید سلاه

6.                 قربانیهای عدالت را بگذرانید، و بر خد.اوند توکل نمایید

7.                 بسیاری میگویند کیست که به ما احسان نماید، ای خد.اوند نور چهرة خویش را بر ما برافراز

8.                 شادمانی در دل من پدید آوردهای، بیشتر از وقتی که غله و شیرة ایشان افزون گردید

9.                 بهسلامتی میخسبم. بخواب هم میروم، زیرا که تو فقط ای خد.اوند مرا در اطمینان ساکن میسازی

 

مزمور پنجم

1.                 برای سالار مغنیان بر نخیلوت، مزمور داوید

2.                 ای خد.اوند به سخنان من گوش بده، در تفکر من تأمل فرما

3.                 ای پادشاه و خد.ای من به آواز فریادم توجه کن، زیرا که نزد تو دعا میکنم

4.                 ای خد.اوند صبحگاهان آواز مرا خواهی شنید، بامدادان (دعای خود را) نزد تو آراسته میکنم و انتظار میکشم

5.                 زیرا تو خد.ایی نیستی که به شرارت راغب باشی، و گناهکار نزد تو ساکن نخواهد شد

6.                 رسوایان درنظر تو نخواهند ایستاد، از همة بطالتکنندگان نفرت میکنی

7.                 دروغگویان را هلاک خواهی ساخت، خد.اوند شخص خون ریز و حیلهگر را مکروه میدارد

8.                 و اما من از کثرت رحمت تو به خانهات داخل خواهم شد، و بخاطر هیبتت به سوی هیکل قدس تو عبادت خواهم نمود

9.                 ای خد.اوند بهسبب دشمنانم مرا به عدالت خود هدایت نما، و راه خود را پیش روی من هموار گردان

10.            زیرا در دهان ایشان راستی نیست، باطن ایشان شرارت محض است، حلقوم ایشان گشاده قبری است، و زبانهای خود را تیزی میدهند

11.            ای خد.ا ایشان را ملزم ساز تا به سبب مشورتهای خود بیفتند، و به کثرت خطایای ایشان، ایشان را طرد کن زیرا که بر تو فتنه کردهاند

12.            و همة متوکلانت شادی خواهند کرد و تا به ابد ترنم خواهند نمود، زیرا که ملجاء ایشان تو هستی، و آنانی که اسم تو را دوست میدارند در تو به وجد خواهند آمد

13.            زیرا تو ای خد.اوند مرد عادل را برکت خواهی داد، او را به رضامندی مثل سپر احاطه خواهی نمود

مزمور ششم

1.                 برای سالار مغنیان بر شمینیت، مزمور داوید

2.                 ای خد.اوند مرا در غضب خود توبیخ منما، و مرا در خشم خویش تادیب مکن

3.                 ای خد.اوند بر من کرم فرما زیرا که پژمردهام، ای خد.اوند مرا شفا ده زیرا که استخوانهایم لرزانند

4.                 و جان من به شدت پریشان است، پس تو ای خد.اوند تا به کی

5.                 ای خد.اوند مرا دریاب و جانم را خلاصی ده، به رحمت خویش مرا نجات بخش

6.                 زیرا که در نیستی ذکر تو نمیباشد، در گور کیست که تو را حمد گوید

7.                 از نالة خود واماندهام، تمامی شب تختخواب خود را (با گریه) غرق میکنم، و بستر خویش را با اشکها تر میسازم

8.                 چشم من از غصه کاهیده شد، و به سبب همة دشمنانم تار گردید

9.                 ای همة بدکاران از من دور شوید، زیرا خد.اوند آواز گریة مرا شنیده است

10.            خد.اوند استغاثة مرا شنیده است، خد.اوند دعای مرا اجابت خواهد نمود

11.            همة دشمنانم به شدت خجل و پریشان خواهند شد، رو برگردانیده ناگهان خجل خواهند گردید

 

مزمور  هفتم

1.                 شیگایون داوید که آن را برای خد.اوند سرائید به سبب سخنان کوش بن یمینی

2.                 ای خد.اوند خد.ای من به تو پناه میبرم، از همة تعاقب کنندگانم مرا نجات ده و برهان

3.                 مبادا او مثل شیر، جان مرا بدرد، و خورد سازد و نجات دهندهای نباشد

4.                 ای خد.اوند، خد.ای من اگر چنین کردم، و اگر در دست من ظلمی پیدا شد

5.                 اگر به خیر اندیش خود بدی کردم، و بیسبب دشمن خود را تاراج نمودم

6.                 پس دشمن جانم را تعقیب کند، و آنرا گرفتار سازد، و حیات مرا به زمین پایمال کند، و جلالم را در خاک ساکن سازد سلاه

7.                 ای خد.اوند در غضب خود برخیز به سبب قهر دشمنانم بلند شو، برای من بیدار شو ایکه داوری را امر فرمودهای

8.                 و جمیع امتها گرداگرد تو بیایند، و بر بالای ایشان به مقام اعلی رجوع فرما

9.                 خد.اوند امتها را داوری خواهد نمود، ای خد.اوند موافق عدالتم و کمالی که در من است مرا داد بده

10.            بدی شریران نابود شود و عادل را پایدار کن، زیرا امتحان کنندة دلها و قلوب خدای عادل است

11.            حفاظت شدنم از جانب خد.ا میباشد، که راستدلان را نجاتدهنده است

12.            خد.ا داور عادل است، و هر روزه خد.ا (بر ظالمان) خشمناک میشود

13.            اگر (شرور) بازگشت نکند (خد.ا) شمشیر خود را تیز خواهد کرد، کمان خود را کشیده و آماده کرده است

14.            و برای او آلات مرگ را مهیا ساخته، و تیرهای خویش را شعلهور گردانیده است

15.            اینک به بطالت آبستن شده، و به ظلم حامله گردیده دروغ را زاییده است

16.            و نیز حفرهای کَند و آن را گود نموده است، در چاهی که ساخت خود بیفتاد

17.            ظلم او بر سرش خواهد برگشت، و ستم او بر فرقش فرود خواهد آمد

18.            خد.اوند را بر حسب عدالتش حمد خواهم گفت، و اسم خد.اوند تعالی را تسبیح خواهم خواند

 

مزمور هشتم

1.                 برای سالار مغنیان بر گیتیت، مزمور داوید

2.                 ای خد.اوند خد.ای ما چه بلند مرتبه است نام تو در تمامی زمین، که جلال خود را فوق آسمانها گذاردهای

3.                 از دهان کودکان و شیرخوارگان، بسبب (تنبیه) خصمانت قوت را بنا نهادی، تا دشمن و انتقام گیرنده را ساکت گردانی

4.                 چون به آسمان تو نگاه کنم که صنعت انگشتهای توست، و به ماه و ستارگانی که تو آراستی

5.                 پس انسان چیست که او را به یاد آوردی، و بنیآدم که از او تفقد نمایی

6.                 او را از فرشتگان اندکی کمتر ساختی، و تاج جلال و اکرام را بر سر او گذاردی

7.                 او را بر کارهای دست خودت مسلط نمودی، و همه چیز را زیر پای وی نهادی

8.                 گوسفندان و گاوان جمیعا، و بهایم صحرا را نیز

9.                 مرغان هوا و ماهیان دریا را، و هر چه بر راههای آبها سِیر میکند

10.            ای خد.اوند، خد.ای ما، چه بلند مرتبه است نام تو در تمامی زمین

 

مزمور نهم

1.                 برای سالار مغنیان بر موت لبن مزمور داوید

2.                 خد.اوند را به تمامی دل حمد خواهم گفت، جمیع عجایب تو را بیان خواهم کرد

3.                 در تو شادی و وجد خواهم نمود، نام تو را ای متعال خواهم سرایید

4.                 چون دشمنانم به عقب بازگردند، آنگاه لغزیده از حضور تو هلاک خواهند شد

5.                 زیرا انصاف و داوری بر من کردی، (چون) داور عادل بر مسند نشستهای

6.                 امتها را توبیخ نمودهای و شریران را هلاک ساخته، نام ایشان را محو کردهای تا به ابد

7.                 و اما دشمنان نیست شده خرابههای ابدی گردیدهاند، و شهرها را ویران ساختهای حتی ذکر آنها نابود گردید

8.                 لیکن خد.اوند پابرجا است تا به ابد، و تخت خویش را برای داوری برپا داشته است

9.                 و او ربع مسکون را به عدالت داوری خواهد کرد، و امتها را به راستی داد خواهد داد

10.            و خد.اوند قلعة بلند برای کوفته شدگان خواهد بود، قلعة بلند در زمانهای تنگی

11.            و آنانی که نام تو را میشناسند بر تو توکل خواهند داشت، زیرا ای خد.اوند، تو طالبان خود را هرگز ترک نکردهای

12.            خد.اوند را که بر صیون متجلی است بسرائید، کارهای او را در میان قومها اعلان نمایید

13.            زیرا او که انتقام گیرندة خون (بیگناهان) است ایشان را بیاد آورده، و فریاد مساکین را فراموش نکرده است

14.            ای خد.اوند بر من کرم فرموده به ظلمی که از خصمان خود میکشم نظر افکن، ای که برافرازندة من از درهای نیستی هستی

15.            تا همة تسبیحات تو را بیان کنم در دروازههای دختر صیون، در نجات تو شادی خواهم نمود

16.            امتها به چاهی که کَنده بودند خود افتادند، در دامی که نهفته بودند پای ایشان گرفتار شد

17.            خد.اوند خود را شناسانیده است و داوری کرده، و شریر از کار دست خود به دام گرفتار گردیده است، هیگایون سلاه

18.            شریران به گور خواهند برگشت، و جمیع امتهای که خد.ا را فراموش میکنند

19.            زیرا مسکین همیشه فراموش نخواهد شد، امید حلیمان تا به ابد ضایع نخواهد بود

20.            قیام کن خد.اوند تا انسان غالب نیاید، امتها به حضور تو داوری خواهند شد

21.            ای خد.اوند ترس را بر ایشان مستولی گردان، تا امتها بدانند که انسانند سلاه

 

مزمور دهم

1.                 ای خد.اوند چرا دور ایستادهای، و خود را در وقتهای تنگی پنهان میکنی

2.                 از تکبر شریران فقیر تعقیب میشود، در مشورتهایی که اندیشیدهاند گرفتار می شود

3.                 زیرا که شریر به شهوات نفس خود فخر می کند، و آنکه میرباید (عمل خود را) میستاید و خد.اوند را اهانت میکند

4.                 شریر در غرور خود میگوید بازخواست نخواهد کرد، همة فکرهای او اینست که خد.ایی نیست

5.                 راههای او همیشه موفقاند، احکام تو برای او بلند و بعید است، همة دشمنان خود را به هیچ میشمارد

6.                 در دل خود گفته است هرگز لغزش نخواهم خورد، و هرگز بدی را نخواهم دید

7.                 دهان او از لعنت و مکر و ظلم پر است، زیر زبانش مشقت و گناه است

8.                 در کمینهای دِهات مینشیند، در جایهای مخفی بیگناه را میکشد، چشمانش برای مسکینان مراقب است

9.                 در جای مخفی مثل شیر در بیشة خود کمین میکند، به جهت گرفتن مسکین کمین میکند، فقیر را به دام خود کشیده گرفتار میسازد

10.            پس کوفته و خمیده میشود، و مساکین در زیر (دست و پای) زورآور او میافتند

11.            در دل خود گفت خد.ا را فراموش کرده است، روی خود را پوشانیده و هرگز نخواهد دید

12.            ای خد.اوند قیام کن ای خد.ا دست خود را برافراز، و مسکینان را فراموش مکن

13.            چرا شریر خد.ا را اهانت کرده در دل خود میگوید، تو بازخواست نخواهی کرد

14.            البته دیدهای، زیرا که تو بر جفا و قهر (شریر) مینگری، تا به دست خود مکافات برسانی، مسکین امر خویش را به تو تسلیم کرده است، مددکار یتیمان تو هستی

15.            بازوی گناهکار را بشکن، و اما شریر را از شرارت او بازخواست کن تا (دیگر ظلم را) نیابی

16.            خد.اوند پادشاه است تا به ابد، امتهای (کافر) از زمین او هلاک خواهند شد

17.            او خد.اوند مسئلت مسکینان را اجابت کردهای، دل ایشان را استوار نمودهای و به ایشان گوش فرا میدهی

18.            تا یتیمان و کوفتهشدگان را دادرسی کنی، انسانی که از زمین است هرگز نترسانند

 

مزمور یازدهم

1.                 برای سالار مغنیان، مزمور داوید بر خد.اوند توکل می دارم چرا به جانم میگویید، مثل مرغ به کوه خود بگریزید

2.                 زیرا اینک شریران کمان را میکشند و تیر را بزه نهادهاند، تا بر راست دلان در تاریکی بیندازند

3.                 زیرا که ارکان منهدم میشوند، و مرد عادل چه کند

4.                 خد.اوند در محراب قدس خود است و کرسی خد.اوند در آسمان، چشمان او مینگرد پلکهای وی بنیآدم را میآزماید

5.                 خد.اوند مرد عادل را امتحان می کند، و اما از شریر و دوستدار ظلم ذات او نفرت میدارد

6.                 بر شریر دامها و آتش و کبریت خواهد بارانید، و باد مسموم حصة پیاله ایشان خواهد بود

7.                 زیرا خد.اوند عادل است و عدالت را دوست میدارد، و راستان روی او را خواهند دید

 

مزمور دوازدهم

1.                 برای سالار مغنیان بر شمینیت، مزمور داوید

2.                 ای خد.اوند نجات بده زیرا که مردم متقی نابود شدهاند، و امناء از میان بنیآدم نایاب گردیدهاند

3.                 همه به یکدیگر دروغ میگویند، به لبهای چاپلوس و دل منافق سخن میرانند

4.                 خد.اوند همة لبهای چاپلوس را منقطع خواهد ساخت، و هر زبانی را که سخنان تکبرآمیز بگوید

5.                 که میگویند بزبان خویش غالب میآییم، لبهای ما با ما است، کیست که بر ما مسلط باشد

6.                 خد.اوند میگوید به سبب غارت مسکینان و نالة فقیران اینک برمیخیزم، و او را در نجاتی که برای آن آه میکشد برپا خواهم داشت

7.                 کلام خد.اوند کلام پاکی است، نقرة مصفای در قال زمین که هفت مرتبه پاک شده است

8.                 تو ای خد.اوند ایشان را محافظت خواهی نمود، از این دوره و تا به ابد محافظت خواهی فرمود

9.                 شریران بهر جانب میخرامند، وقتی که پلیدی در بنیآدم اوج میگیرد

 

 

مزمور سیزدهم

1.                 برای سالار مغنیان، مزمور داوید

2.                 ای خد.اوند تا به کی، آیا تا ابد مرا فراموش میکنی، تا به کی روی خود را از من خواهی پوشانید

3.                 تا به کی برای جان خویش تدبیر کنم و در دلم هر روزه غم باشد، تا به کی دشمنم بر من سرافراشته شود

4.                 ای خد.اوند خدای من نظر کرده مرا مستجاب فرما، چشمان مرا روشن کن مبادا به خواب مرگ بروم

5.                 مبادا دشمنم گوید بر او غالب آمدم، و مخالفانم از پریشانیم شادی نمایند

6.                 و اما من به رحمت تو توکل میدارم، دل من در نجات تو شادی خواهد کرد برای خد.اوند سرود خواهم خواند، زیرا که به من احسان نموده است

 

مزمور چهاردهم

1.                برای سالار مغنیان، مزمور داوید، احمق در دل خود میگوید که خد.ایی نیست، کارهای خود را فاسد و مکروه ساختهاند و نیکوکاری نیست

2.                خد.اوند از آسمان بر بنیآدم نظر انداخت تا ببیند، که آیا فهیم و طالب خدایی هست

3.                همه رو گردانیده با هم فاسد شدهاند، نیکوکاری نیست یکی هم نی

4.                آیا همة گناهکاران بیمعرفت هستند، که قوم من را میخورند چنانکه نان میخورند، و خد.اوند را نمیخوانند

5.                آنگاه ترس بر ایشان مستولی شد، زیرا خد.ا (حامی) حلقه عادلان است

6.                مسکین را از تدبیرش که خد.اوند ملجاء اوست، مأیوس میکنید

7.                 کاش که نجات (بنی) اسرائیل از صیون ظاهر میشد، چون خد.اوند اسیری قوم خویش را برگرداند، یعقوب وجد خواهد نمود و (بنی) اسرائیل شادمان خواهد گردید

حضرت داوود (ع)

سَموئیل یا اُشموئیل (به عبری: שְׁמוּאֵל (شِموئِل)، به عربی: (صموئیل)، به یونانی: Σαμουήλ (سَموئیل) و به معنای لغوی «شنیده‌شده توسط خدا») از شخصیت‌های تنخ یهودی و عهد عتیق در انجیل است که نوشتن کتب سموئیل را به او نسبت داده‌اند. سموئیل در قرآن نیز در داستان داوود بدون ذکر نام مورد اشاره قرار گرفته‌است.

در دین یهودیت سموئیل آخرین فرد از داوران (دیانیم) است که پیامبری خود را در سرزمین اسرائیل شروع می‌کند. بعد از او قوم اسرائیل برای اولین بار دارای پادشاه می‌شوند. سموئیل دو پادشاه اسرائیل طالوت و داوود را مسح می‌کند.


کتاب اول پادشاهان دارای ۲۲ باب است که دوران فرمان‌روایی شاهان اسرائیل بعد از دوران ۴۰ ساله فرمان‌روایی داوود را بیان می‌کند.

کتاب دوم پادشاهان ۲۵ باب دارد و در ادامه تاریخ‌نگاری سیاسی کتاب اول پادشاهان می‌باشد. داستان‌های آن پس از مرگ اخاب پادشاه اسرائیل است. 


کتب پادشاهان یا اسفار ملوک یا مَلِیْکیم (در عبری: ספר מלכים) بخشی از تنخ یهودی و عهد عتیق در انجیل است.



حضرت داوود (ع)


کتب سموئیل (به عبریسفر شموئیل ספר שמואל) یک کتاب از کتاب مقدس عبری نوییم، (کتاب یوشع، کتاب داوران، سموئیل کتب پادشاهان - از جمله کتاب‌های دنباله‌ای در عهد عتیق هستند و به همراه کتاب روت تاریخ بنی‌اسرائیل است که به توضیح تورات (دستورهای خداوند) از زبان پیامبران می‌پردازد

تورات اولین بخش از کتاب «تنخ» بوده و مشتمل بر پنج کتاب می‌باشد. به همین خاطر، گاه «اسفار پنج‌گانه» و «کتب پنجگانه موسی» نیز خوانده می‌شود.

این پنج کتاب، به این نام‌ها معروفند:

...

بنا بر روایت وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر الواح فرود آمده‌است.[۳] برخی نیز زبور را به معنی مکتوب دانسته‌اند.[۴] بعضی پژوهشگران زبور را از ریشه عبری زمره (זימרה) که هم به معنی قدرت و هم به معنی آواز یا سرود است، دانسته‌اند.

«تهیلیم» کتاب مزامیر حضرت داوود یکی از معتبرترین منابع دینی ، اخلاقی و فرهنگ یهودیت است. متن شعرگونه مزامیر حضرت داوود نه تنها بصورت کتاب موجود مورد استفاده یهودیان و علاقمندان میباشد ، بلکه میتوان گفت بخش عمده متون دعاهای روزانه ـ هفتگی و اعیاد و سایر مراسم از مزامیر حضرت داوود تشکیل شده است.

 مزامیرحضرت داوید از آنچنان تنوع بیانی و موضوعی برخوردار است که هر نیاز و خواستهای را برآورده میسازد. شاید بخاطر همین ویژگی است که در ایام قدیم لویها که از نوادههای « لوی» یکی از فرزندان حضرت یعقوب بودند و خداوند مسئولیت تشریفات معبد مقدس را به آنان محول نموده بود، بسیاری از مزامیر را همراه با مراسم قربانی در خانه خدا با آهنگ و نواهای متنوع موسیقی میسرائیدهاند.نوع سرودها تعیین کننده نوع آلات موسیقی و آهنگ مناسب آن سرود خاص بوده، زیرا یک شعر نیایشی با سرود تسبیحی یا شعر مرثیهای متفاوت است. البته با وجود تحقیقات بسیار ماهیت آلاتموسیقی و یا آهنگهایی که در آغاز مزامیر ذکرگردیدهاند، مثل «نخیلوت»،«شمینیت»،«شیگایون»،«شُوشَنیم» و ... بدرستی مشخص نگردیدهاست. هارامبام در شرح مراتب نبوت به درجهای اشاره میکند که انسان در بیداری احساس میکند حالتی در وجود او حادث شده و نیرویی او را به سخن میآورد و او سخنان لطیف و حکمت آمیز و یا ستایش گرانه یا نصایح مفید و حتی مطالب اجتماعی و یا الهیات بر زبان میراند. او این فیض عقلانی را که از جانب خداوند نازل میگردد «روئَح هقودش» مینامد ، و میگوید کتاب تهیلیم حضرت داوید از جمله این کتب است که با درجه «روئَح هقودش » تالیف شدهاند و به همین خاطر این کتاب جزو «کتوبیم» یعنی « با الهام نوشته شده » از مجموعه سهگانه تَنَخ (توراه- نوییم- کتوبیم) جای گرفته است. درباره همین نوع الهام است که حضرت داوید میفرماید: «کلام او بر زبانم جاریاست». در ادبیات و زبان نگارش انبیاء یهود بخصوص در رابطه با صفات و اثرات باریتعالی اصطلاحی در تلمود وجود دارد که میگوید «تورا با زبان انسانها سخن گفته است ». یعنی در ظاهر امر آنطور نوشته شده که تمام قشرهای

مردم بتوانند با ساده اندیشی خود نیز درکی از خداوند بیابند، در غیر این صورت چطور میتوان شکوه و عظمت الهی را به آنان تعلیم داد. بدین خاطر برخی از صفات و افعال مادی برای معرفی و اعلام وجود الهی به عاریه گرفته شده است، زیرا یک نوآموز در ابتدای نگرش، وجود را در محسوسات میبیند. همچنین برای بیان بینیاز بودن و بینقص و کامل بودن خداوند نیز از بعضی کمالات که برای انسانها مصداق دارد استفاده شده است. پس صفات و افعالی در کتب انبیاء، مثل حرکت، نزول، صعود، رفتن، ایستادن، گشتن، نشستن، ساکن شدن، خارج شدن، و آمدن و عبور کردن، که همه آنها صفاتی مادی هستند و درباره جسم مصداق دارند، هرگز به مفهوم مادیشان به خداوند واحد و ازلی و ابدی اطلاق نمیشوند، بلکه برای بیان حضور و نظارت و توانایی و لطف و داوری باریتعالی بصورت تمثیل مورد استفاده قرار گرفتهاند. مزامیر حضرت داوید همچون هر اثر نبوی که سرچشمه از دریای بیکران وحی دارد به یک زمان و مکان و موضوع خاصی محدود نمیشود. بلکه به همه زمانها و نسلها تعلق دارد. هر مزموری، میتواند ضمن داشتن پیام آموزنده خود، ابعاد مختلف و رموز نهفته در خود داشته باشد و به موضوعهای مختلف در زمانهای متفاوت اشاره کند. چنانکه حضرت داوید مزامیرموسوم به هلل هگادول (از مزمور113تا 118 (را در وصف و ستایش خداوند بخاطر معجزات زمان خروج بنی اسراییل از مصر در زمان قدیم و مددهای الهی به موحدین در دوران خودش میسراید و بعدها، حزقیا از پادشاهان یهودا، بخاطر عظمت شکست خوردن سپاهیان سنْحریو) پادشاه آشور) و خلاصی قومش، همین مزامیر نبوی را با نگاهی و برداشتی در رابطه با شگفتیهای زمان خودش میسراید یا بازگو مینماید (690 تا 720 قبل از میلاد). روایتی به نقل از تلمود (باوا بترا 14ب) میگوید «داوید تهیلیم را بهمراهی ده تن از بزرگان یعنی حضرت آدم - ملکی صدق (بقولی لقب حضرت سام فرزند حضرت نوح) - حضرت ابراهیم - حضرت موسی - همان - یِدوتون - آصاف و فرزندان قُورح سرایید- مفسرین مذهبی در توضیح این روایت گفتهاند: حضرت داوید بسیاری از مزامیر دوران قبل از خود را به همراه مزامیری که حتی در دوره او توسط شعرای لوی چون آصاف و همان - یدوتون- سروده شده بودند با " با روئَح هقُودش" دریافت و گردآوری کرده است. شکی نیست که بسیاری از مزامیر به دوران بعد از داوید و حتی تا به زمان حشمونائیم نیز مربوط میشوند. مزمور (45 (را برخی به ازدواج داوید با دختر پادشاه صور و یا یکی از وصلتهای فرزند او سلیمان و برخی آنرا به ازدواج اَحĤو از پادشاهان بنیاسرائیل با "ایزِبِل" دختر پادشاه صیدون مربوط میدانند. مزمورهایی چون ( 74 (و(79 (از دوران خرابی شیلو (853- 875 قبل از میلاد). حشمونائیم و ویرانی خانه خدا سخن به میان آوردهاند. محقیقن (73 (مزمور را به خود داوید به عنوان سراینده اصلی و نه دریافت کننده منتسب میدانند. دو مزمور (72 (و(127 (به حضرت شلُمو(سلیمان) (836 -796 قبل از میلاد) نسبت داده میشد، هر چند در مزمور (72 (سلیمان موضوع شعر است و روشن نیست که آیا خود آنرا سروده یا مزمور درباره او سروده شده است. 12 مزمور به آساف که از اولین شعرای لوی در زمان داوید بوده نسبت داده میشود. 11 مزمور نیز به نوادههای «قورح» که در زمان پادشاهی «یِهوشافاط» (836 -713 قبل از میلاد) از پادشاهان یهودا، بعنوان شعرایی از جامعه لویها معرفی شدهاند منسوباند. یک مزمور به اتان ازراحی «و یکی به همان ازراحی» تعلق دارد که این شخصیتها که در کتاب پادشاهان به عنوان دانشمندان و شعرای معروف در ایام قدیم معرفی شدهاند. افسانههای تلمودی اتان ازراحی را لقب حضرت ابراهیم میدانند. مفسرین مزمور (90 (و بقولی (91 (را نیز به حضرت موسی نسبت دادهاند. برخی نیز مزمور(66 (را به « منَشه» (532-477 قبل از میلاد) از پادشاهان یهودا پس از توبه و بازگشت او بسوی دستورت الهی منسوب میدانند.

 البته میتوان تصور نمود که اکثر این مزامیر و تفیلاها به وقایع و ماجراهایی که بر سرایندگان و یا جامعه آنها گذشتهاند مربوط بوده، که در زبان و ادبیات خاص و نظم شعری در کلمات مختصر نقش گرفتهاند که درک کامل و واضح آنها را برای خواننده تااندازهای مشکل میسازد. همین روش عبارت پردازی و انشاء بلیغ و استعارهای است که بعد عارفانه و تقدسی خاص به آن بخشیده تا آنجا که یهودیان در موقعیتهای سخت و بیماری و افسردگی با تلاوت آن احساس آرامش میکنند و روحیه مییابند و معتقدند که کلمات ستایشگرانه تهیلیم نردبانی برای صعود و ارتباط قلبی و روحی نزدیکتر انسان با خداوند ایجاد مینماید، و روح و جسم آنها را جلا میدهند وشفا میبخشند. پی نوشت: مجموعه کتب «تَنَخ» بنام (میقرا) بمعنی قرائت هم نامیده شده زیرا معمول بوده که در ایام شنبه و اعیاد قسمتهایی از این کتب مقدس را در حضور مردم قرائت میکردهاند، مدرسین میشنا هم به این مجموعه «میقرا» میگفتند تا آنرا با خود «میشنا» و «میدراش» که تورای شفاهی خوانده شدهاند، متمایز نمایند. در زمان عزرای کاتب و به همت او و سایر اعضای انجمن کبیر قانون گذاری (کنست هگَدولا) کتب مقدس در یک مجموعه بیست و چهار جلدی جمعآوری شدند تا از هرگونه گزند و تحریف در امان بمانند و این چنین نظم گرفتند. (قرن پنجم قبل از میلاد) 1 -پنج جلد تورا بِرِشیت آفرینش شموت خروج وییقرا لاویان بمیدبار اعداد دواریم تثنیه 2 -چهار جلد انبیاء اولیه شامل یِهوشوع، داوران، شموئل اول و دوم و پادشاهان اول و دوم 3 -سه جلد انبیا متاخر شامل یِشَعیا، یِرمیا و یِحزقل 4 -یک جلد از کتب انبیاء بنام ترِه عاسار (کتب دوازدهگانه) که شامل 12 کتاب کوچک از دوازده نبی متاخر است بهنامهای هوش  یع، یوئل، عاموس، عوودیا، یونا، میخا، ناخوم، حبقوق، صفَنیا، حگَی، زِخَریا و ملآخی 5 -یازده جلد کتوبیم که شامل تهیلیم، امثال سلیمان، ایوب، سرود سرودهای سلیمان، روت، اخا یا مراثی ییرمیا، جامعه، استر، دانیِل، عزرا و نحمیا و تواریخ ایام یک و دو به اعتقاد یهودیان 5 جلد تورا دیکته شده مسقیم از جانب خداوند به حضرت موسی است ، هشت جلد کتب انبیاء را انبیاءدر رویای نبوت به صورت وحی دریافت کرده و بعد آنرا نوشتهاند، و یازده جلد کتوبیم نیر با "روئَح هقُودش" نگرش شدهاند بعضی از علما این سه ترکیب را به نامهای توراه، نبوت و حکمت نیز نامیدهاند. توضیح : تاریخهای قید شده دوران سلطنت پادشاهان را مشخص کرده است

حضرت داوود (ع)



در مورد کار و نیاز مالی نبی الله داود(علیه‌السلام)،امام صادق(علیه‌السلام) می فرمایند: خداوند به حضرت داود(علیه‌السلام) وحی کرد: «نِعْمَ الْعَبْدُ اَنْتَ اِلّا اَنّکَ تأکُلُ مِنْ بیتِ المالِ؛ تو نیکو بنده‌ای هستی، جز این که هزینه زندگی خود را از بیت المال تأمین می ‌کنی.»

حضرت داود(علیه‌السلام) چهل روز گریه کرد، و از خداوند خواست که وسیله‌ای برای او فراهم سازد که از بیت المال مصرف نکند، خداوند آهن را بر او نرم کرد، او هر روز با آهن یک زره می‌ ساخت و به هزار درهم می‌ فروخت، بدین ترتیب ۳۶۰ زره ساخت و به ۳۶۰ هزار درهم فروخت، و از بیت المال بی ‌نیاز گر دید.» 


حضرت داود که به مسأله جهاد و دفاع، اهمیت بسیار می‌ داد، در این فکر بود که وسیله دفاعی رزمند گان در عین آن که آنها را حفظ می‌ کند، نرم و استفاده از آن آسان باشد. همین مطلب را از خداوند خواست.
خداوند آهن را مانند شمع و موم برای حضرت داود(علیه‌السلام) نرم کرد، و او از این موهبت کمال استفاده را در زره سازی نمود.و از بیت المال بی ‌نیاز گر دید.


گویند داود(علیه‌السلام) نوزده پسر داشت که هر یک داعیه ملک داشتند، حق سبحانه نامه اى مهر کرده از آسمان فرستاد که در آن چند مسئله طرح شده بود و فرمود هر یک از اولاد تو این مسائل را پاسخ دهد بعد از تو وارث ملک باشد. داود، فرزندان را جمع کرد و اخیار و اشراف را حاضر گر دانید و مسئله ها را بر فرزندان عرض فرمود تا جواب گویند.اولاد آن حضرت از جواب عاجز آمدند، اما سلیمان همه سوال ها را جواب داد و چون پاسخ های سلیمان موافق کتاب منزل بود، اکابر بنى اسرائیل به فضل و کمال سلیمان معترف شدند و داود ملک را به او تسلیم کرد و دیگر روز وفات نمود و سلیمان بر تخت نشست. بنابر نقلى سلیمان در سن سیزده سالگى به وصیت پدر بجاى او نشست.

داود(علیه‌السلام) کنیزی داشت که وقتی شب فرا می‌رسید همه در ها را قفل می ‌کرد، و کلید های آنها را نزد داود(علیه‌السلام) می‌آورد. شبی مردی را در خانه دید، پرسید: چه کسی تو را وارد خانه کرد؟ او گفت: «من کسی هستم که بدون اجازه شاهان بر آنها وارد می‌گردم.» داود(علیه‌السلام)این سخن را شنید و گفت: آیا تو عزرائیل هستی؟ چرا قبلا پیام نفرستادی تا من برای مرگ آماده گردم؟ عزرائیل گفت: من قبلا پیامهای بسیار برای تو فرستادم. داود(علیه‌السلام) گفت: آن پیامها را چه کسی برای من آورد؟ عزرائیل گفت: «پدرت، برادرت، همسایه‌ات و آشنایانت کجا رفتند؟» داود(علیه‌السلام) گفت: همه مردند. عزرائیل گفت: «آنها پیام رسانهای من به سوی تو بودند که تو نیز می ‌میری همان گونه که آنها مردند.» سپس عزرائیل جان داود(علیه‌السلام) را قبض کرد.
بعد از مرگ داود پرندگان بسیاری با بال های خود، بالای سر جنازه اش سایه افکند ند. و چهل هزار نفر از علماء و اکابر بنى اسرائیل به جنازه اش حاضر شدند و جسد او را بر داشتند جنازه آن حضرت را در بیت المقدس در قریه داود بر کوه صیهون به خاک سپردند. از داود هجده فرزند باقی ماند و یک پسر از همسر اوریا که همان سلیمان نبی بود حکومت و مقام علم و نبوّت داود(علیه‌السلام)از جانب خدا به او عطا شد.

حضرت داوود (ع)


در قرآن، در آیه ۱۵ تا ۲۰ سوره ص، خداوند داوود(علیه‌السلام) را با ده خصلت ارجمند می‌ ستاید، حتی به پیامبر اسلام(ص) سفارش کرده که در برابر گزند مخالفان و بد خواهان همانند داوود(علیه‌السلام) صبر و مقاومت داشته باشد.

در آیه نخست (آیه ۱۷ ص) چنین آمده: «اِصْبِرْ عَلى ما یَقُولُونَ وَ اذْکُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَیْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ.


ای پیامبر! در برابر آن چه مخالفان می‌ گویند شکیبا باش و به خاطر بیاور بنده ما داود(علیه‌السلام) را که صاحب قدرت، و بسیار باز گشت کننده به خدا بود.»
این خصال عبارت است از:
۱. صبر و مقاومت.
۲. مقام عبودیّت و بندگی.
۳. قوّت و قدرت معنوی و جسمی.
۴. بازگشت و رجوع مداوم به خدا، و رابطه تنگا تنگ با خدا.
۵. کوه ها در تسخیر او بود ند و با او صبح و شام تسبیح خدا می‌ گفتند.
۶. پرندگان در تسبیح خدا با او هم آواز می‌شدند.
۷. آنها نه تنها در آغاز کار بلکه در همه احوال، با تسبیح او هماهنگ می ‌شدند.
۸. داشتن حکومت استوار و مقتدرانه.
۹. علم و دانش سرشار که مایه برکات است.
۱۰. منطقی گویا، و بیانی لطیف و شیوا