پطرس

از زمانـی کـهدر ابتـدا پطـرس پذیرفـتکـهگناهـکار اسـتتـا بیـان بـی باکانـهاودر بـاره عیسـی کـه «تویـی مسـیح، پـسر خـدای زنـده» (متـی بـاب ۱۶آیـه۱۶ (وتـا انـکاروحشـتناک خداونـدش و حتـی تـا پیروزیهـا و شکسـتهایش بـه عنـوان یـک رهـبر در کلیسـا، او بطـور حتـم نقشـی کلیـدی داشـته اسـت. از ایـن رو، او تحـت الهـام بیعیـب و نقـص روحالقـدس، توانسـتنوشـتههایش را نـهتنهـا بـاعلـم الهـی بلکـهاز تجربهعملـی خویش بهرشـتهتحریر در آورد. او نـهتنهـا فیـض نجـات دهنـده مسـیح را میشـناخت، بلکـهاز فیـض تبدیـل کننـده او هـم آگاهـی داشـت: «پطـرس، پیـش از سـقوط بـزرگ، همیشـه جسـور و خودکامـه بـود و بـا هـر انگیـزه ای بطـور ناگهانـی و از روی نابخـردی سـخن میگفـت. او همیشـه فکرمیکـرد کـه بایـددیگـران را اصـلاح کنـدو بـدون تعمـق و درکـی روشـن از خـود و از آنچـه کـه بایـد بگویـدابـرازعقیـده میکـرد. امـا پطـرس متحـول شـده بـودوپطـرس متحـول شـده بـا پطـرس بیپـرواوبـی احتیـاط تفـاوت داشـت. در حالـی کـهاو شـور گذشـتهاشرا حفـظ نـود، فیـض مسـیح اشـتیاق اورا تنظیـم نـود. اوبـه جـای اینکـهبیپـروا، به خودمتکی و خودسـتا باشـد، آرام، خونـسرد و تعلیـم پذیـر بـود. او سـپس توانسـت بـه برههـا و گوسـفندان گلـه مسـیح، خـوراک بدهـد.» – الـن جـی. وایت، شـهادتهایی برای کلیسـا جلدپنجم صفحـات ۳۳۴و۳۳۵. Ellen G. White, Testimonies for the Church, vol. 5, pp. 334, 335 چهکسی درمیان ما تا حدی مانندپطرساست؟ چهکسی زمانهایی، برای ایمنش شجاعانه ایستادگی نکردهاست؟و چهکسی زمانهایی در این کارعاجزانه شکستنخوردهاست؟