امام حسین (ع)

به نظر لئورا وچا ولیری سه گونه باور نسبت به امام حسین وجود دارد: آن‌هایی که عنصر گیتی شناسانه در آن‌ها غالب است و «نور» در آن‌ها نقش مهمی دارد، آن‌ها که شخصیت آخرالزمانی دارند و آن‌هایی که امام حسین  (ع)در آن‌ها شخصیتی تاریخی دارد که برای محققان شناخته شده‌است، ولی در هاله‌ای از معجزات قرار دارد که او را به جایگاهی فراانسانی بالا می‌برد. به‌باور ولیری در گروه اول که حاصل تأثیر باورهای ماوراءالطبیعی، خیلی قدیمی‌تر از اسلام و بسط‌داده‌شده از سوی غُلاتِ شیعه است، امام حسین کارکردی در پیوند با دیگر اهل بیت دارد و کاملاً برابر برادرش امام حسن است.

 «آنطوان بارا» ادیب و نویسنده کتاب «امام حسین در اندیشه مسیحیت» از کویت در مقاله خود با اشاره به جنبش امام حسین (ع) به عنوان یک نهضت نمونه و الگوی اسلامی گفت: نگاه اندیشمندان مسیحی به این قیام، همان نگاهشان نسبت به جانفشانی‌های مسیح می‌باشد. چرا که هر دو از یک منبع نور نشأت گرفته‌اند.

وی افزود: امام حسین علیه السلام با نگاه رسالتی خویش مشکلات امت جدش و معایب بنی امیه را می‌دید. همانها که امت را بر خلاف تمام جانفشانی‌های نسل اول صدر اسلام، به بیراهه کشاندند و نگاهشان به خلافت به عنوان مرکبی بود که آنها را به قدرت و مقام می‌رساند، لذا سیدالشهداء متوجه توطئه‌ای شد که بر ضد اعتقادات راستین شکل می‌گرفت و نتوانست چشمان خود را در برابر اقدام برنامه‌ریزی شده آنها که باعث ذلت انسان‌ها و خفتن وجدان مسلمانان و سست شدن عزم و اراده آنها شده بود، ببندد.

این نویسنده مسیحی سپس به بیان عزت نفس سیدالشهدا و نپذیرفتن ظلم پرداخت و گفت: اندیشمندان و علمای مسیحی به عظمت این جان‌فشانی که همانند رویکرد پیامبرشان مسیح (ع) نیز بود، پی بردند. این همان شاخصی است که تنها انسان‌های صالح و برگزیده در پی آن بوده و نتایجش بخش بزرگی از وجدان و اعتقادات را در شرایط تنگنا و در مقابله با ظلم و انحراف از سنت انبیا، شهدا و برگزیدگان نشان می‌دهد.

1. المعجم الکبیر به نقل از هُبَیرة بن یریم، از امام علی علیه السلام: هر کس خوش دارد به کسی بنگرد که شبیه ترین گردن تا صورت را به پیامبر صلی الله علیه و آله دارد، به حسن بن علی بنگرد، و هر کس خوش دارد به کسی بنگرد که شبیه ترین گردن تا روی پا را از نظر شکل و رنگ به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله دارد، به حسین بن علی بنگرد.

 الکافی به نقل از عبد الملک بن بشیر، از امام کاظم علیه السلام: امام حسن علیه السلام از سر تا ناف، شبیه ترینِ مردم به موسی بن عمران علیه السلام بود و حسین علیه السلام از ناف تا پا، شبیه ترینِ مردم به موسی بن عمران علیه السلام بود

الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة) به نقل از عَیزار بن حُرَیث: حسین بن علی علیه السلام را دیدم که رَدایی حاشیه دار از خَز داشت و موی سر و محاسنش را با حنا و کتَم، سیاه رنگ کرده بود.

المصنّف، ابن ابی شیبه به نقل از ابو رَزین: حسین بن علی علیه السلام، در حالی که عمامه ای مشکی بر سر داشت، روز جمعه برای ما خطبه خواند.

المعجم الکبیر به نقل از سُدّی: حسین بن علی علیه السلام را دیدم که عمامه ای از خَز به سر داشت و مویش از زیر عمامه، بیرون بود.

حسین علیه السلام فرمود: «دوست داشتم که بر آن، چیزی نقش کنم. در رؤیا، مسیح عیسی بن مریم که بر پیامبر ما و خاندانش و بر او درود باد را دیدم و به او گفتم: ای روح خدا! بر این انگشترم، چه چیزی نقش کنم؟

فرمود: بر آن، نقش کن:" خدایی جز خدای فرمان روای حقّ آشکار نیست"، که این جمله، سرآغاز تورات و انجام انجیل است».

بعضی از تذکره نویسان، آن حضرت را چنین وصف کرده اند:
«سفید چهره بود و هرگاه درجایی می نشست که در آن تاریکی بود، با سفیدی زیبایی و گردنش، آنجا روشن می گشت»

و دیگری می گوید: «جمالی عظیم داشت و نور درخشنده ای در پیشانی و گونه هایش بود که اطرافش را در شب تاریک، روشن می ساخت و شبیه ترین مردم به رسول خدا صلی الله علیه و آله بود» (5) .
و یکی از شهدا، از یارانش در شعر حماسی که سروده روز طف بود، آن حضرت را وصف کرده گوید:
له طلعة مثل شمس الضحی
له غرة مثل بدر منیر
«طلعتی چون خورشید هنگام بالا آمدن روز دارد و پیشانی او همچون ماه تابان است».

سیمای انبیا بر آن حضرت بود و در هیبت همچون جدّ خود بود که پیشانیها در برابرش به تواضع می افتادند. یکی

 از جلادان پلیس ابن زیاد در وصف هیبت عظیمش می گوید: «نور چهره اش و جمال هیبتش مارا از اندیشیدن در

 مورد کشتن او به خود مشغول ساخت».

روز طف، ضربات شمشیرها و زخمهای نیزه ها نور چهره اش را پنهان ننمود و در شکوه و زیبایی منظر، همچون

 ماه تمام بود و در این باره «کعبی» می گوید:

و مجرح ما غیرت منه القنا حسناًو لا اخلقن منه جدیدا
قد کان بدراً فاغتدی شمس الضحیمذ ألبسته ید الدماء برودا
وآن مجروحی که نیزه ها زیباییش را دگرگون نساختند و تازه ای از او را کهنه ننمودند

او ماه تمامی بود که به خورشیدی در بلندای روز تبدیل شد.

و هنگامی که سر مبارک آن حضرت را نزد ابن زیاد بردند، از نور چهره اش در شگفت شد و گفت: «کسی

 همچون او زیبا ندیده ام!».