امام حسین علیه‌السلام

واقعه کربلا که به شهادت حسین بن علی(ع) و یارانش انجامید، مهم‌ترین بخش از زندگینامه او به شمار می‌آید. بر پایه برخی گزارش‌ها، امام حسین(ع) پیش از حرکت به سوی عراق، از شهادت خود آگاه بوده است.^{[یادداشت ۳]} این واقعه در پی خودداری او از بیعت با یزید رخ داد. حسین(ع) که به دعوت کوفیان، همراه خانواده و یارانش به سوی این شهر حرکت کرده بود، در منطقه‌ای به نام ذو حسم با سپاهی به فرماندهی حر بن یزید ریاحی رو به رو گردید و مجبور شد مسیر حرکت خود را تغییر دهد

به نقل بیشتر منابع، آنها روز دوم محرم‌ به کربلا رسیدند^[۱۷۶] و فردای آن روز سپاهی چهار هزار نفری از مردم کوفه به فرماندهی عمر بن سعد وارد کربلا شد.^[۱۷۷] بنابر گزارشات تاریخی چند مذاکره بین حسین بن علی و عمر سعد انجام شد؛^[۱۷۸] اما ابن زیاد جز به بیعت حسین(ع) با یزید یا جنگ راضی نشد

عصر روز تاسوعا سپاه عمر سعد آماده جنگ شد؛ ولی امام حسین آن شب را برای مناجات با خدا مهلت گرفت.^[۱۸۰] شب عاشورا برای یاران خود سخن گفت و بیعت از آنان برداشت و اجازه رفتن داد؛ ولی آنان بر وفاداری و حمایت از او تأکید کردند.^[۱۸۱]

صبح روز عاشورا جنگ آغاز شد و تا ظهر بسیاری از یاران حسین(ع) به شهادت رسیدند.^[۱۸۲] در طی جنگ، حر بن یزید از فرماندهان سپاه کوفه، به امام حسین پیوست.^[۱۸۳] پس از کشته شدن یاران، خویشانِ امام به میدان رفتند که اولین آنان، علی اکبر بود^[۱۸۴] و آنان نیز یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند. سپس خود حسین بن علی(ع) به میدان رفت و عصرگاه روز دهم محرم به شهادت رسید و شمر بن ذی‌الجوشن^[۱۸۵] و به نقلی سنان بن انس^[۱۸۶] سر او را جدا کرد. سر حسین بن علی همان روز برای ابن زیاد فرستاده شد

عمر سعد در اجرای فرمان ابن زیاد دستور داد چند اسب سوار بر بدن حسین(ع) تاختند و استخوان‌های او را درهم‌شکستند.^[۱۸۸] زنان و کودکان و امام سجاد(ع) که آن روز بیمار بود، به اسیری گرفته و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند.^[۱۸۹] پیکر امام حسین(ع) و حدود ۷۲ نفر^[۱۹۰] از یارانش، روز ۱۱^[۱۹۱] یا ۱۳ محرم توسط گروهی از بنی اسد و بنابر نقلی با حضور امام سجاد(ع) در همان محلِ شهادت به خاک سپرده شد

حسین (ع) مشعل هدایت را در زمانه ای برافراشت که تاریکی و انحراف، مردم و حاکمان را اسیر خود ساخته بود. پاها از حرکت در صراط مستقیم باز مانده بود و غفلت تام و تمامی، همه چیز را از معنی، تهی ساخته بود. غروبِ خورشیدِ حقیقت، از پشت کوههای بلند ظلم دیده می شد و مردم بی آنکه پنجه در تکیه گاهی مطمئن انداخته باشند در فضای غبارآلود نفاق و تباهی، حرکت می کردند.

در اوضاع حاکم آن زمان، دین، زندگی، رهبری و همه امور، معنی واژگونه ای پیدا کرده بود و دستهای آلوده کنندهِ حکومت، تلاش می کرد تا همه مناسبات پلید را، در پوشش و ظاهری فریبنده، زیبا جلوه دهد. گویی همگان دست در دست هم داده بودند تا بر اندام دروغ و نیرنگ، لباس راستی و درستی بپوشانند.

اگر بگوییم حسین (ع) تنها متعلق به مسلمانان است به بیراهه رفته ایم. آنچنان که در مراسم اربعین حسینی می بینیم که از مذاهب مختلف و آیین های گوناگون از کشورهای اروپایی، امریکایی و شرق آسیا در راهپیمایی اربعین حاضر می شوند. موکب و حسینیه مسیحیان به نام "عیسی بن مریم" که در راه رسیدن به کربلا به زائران خدمت رسانی می کند، از نمونه های آن است. نمونه ی دیگر، کارکنان بودائی شرکت "ترایم" از چین هستند که در مراسم اربعین حضور دارند. آنها به احترام سید و سالار شهیدان، أبا عبدالله الحسین (ع) کار خود را برای چند روز تعطیل می کنند و با برپایی یک ایستگاه صلواتی، به خدمت کردن به زائرین امام حسین (ع) که با پای پیاده به سمت کربلا در حرکت هستند، می پردازند. آنها در این ایستگاه صلواتی به مردم آب، چای، میوه و حتی شارژ تلفن همراه می دهند تا زائران بتوانند نیازهای خود را برطرف کنند.

 مدیر شرکت "ترایم" می گوید: "امام حسین مرد بزرگی بود. ما می دانیم حسین کیست و چه حادثه ای برای او رخ داد. ما خود را با این مردم (زائرین) یک خانواده می دانیم و با آنان ابراز همدردی می کنیم." اینها نمونه های کوچکی از عاشقان حسین (ع) در سراسر دنیا هستند که مسلمان هم نمی باشند. این حرارت عشق حسین است که در جهان پیچیده و هر انسانی که گرمای این عشق را حس کند مجذوب آن می شود.

«دیانا ترانکو» که در خانواده ای مسیحی در ایالت تگزاس به دنیا آمده و بزرگ شده است به تازگی به دین اسلام روی آورده است. او که شیفته ی شخصیت امام حسین (ع) است، می گوید: "حرکت و اراده امام حسین(ع) برای احیا حقیقت بود. او همه چیز را فدا کرد تا اصل دین و حقیقت انسانیت زنده بماند. در این موضوع ابعاد فکری و عقلی عجیبی نهفته است و مهم ترین دلیل مسلمان شدن من هم همین بود. به نظر من امام حسین(ع)، شخصیتی جهانی دارد."

مبحث کربلا و عاشورا فقط مختص به شیعیان نیست و مودت به امام حسین(ع) محور وحدت مسلمانان است. امام حسین (ع) و شهادت مظلومانه خود، جلوی بزرگترین انحرافات که در سیره پیامبر و دین خدا ایجاد شده بود، گرفت. امام حسین(ع) با خون خود غبارهایی که بر عقیده اسلامی نشسته بود پاک کرد. این فداکاری بزرگ، مسلمانان از فرقه های گوناگون را در برابر امام حسین به خشوع وا می دارد و دلهای مسلمین را به یکدیگر نزدیک می کند.

پیش از شهادت امام حسین(ع) شکافی ژرف و عمیق میان مسلمانان ایجاد شده بود. گروهی عثمانی شده بودند و گروهی علوی. حرکت آزادی خواهانه امام حسین(ع) این شکاف را برداشت و آزاد مردی همچون زهیر*، که بزرگ عثمانیان بود و مرد نامی آن ‌ها، به امام حسین(ع) پیوست و سردار نام‌دار سپاه حسین گردید.

هم اکنون نیز، حسین(ع) کلید وحدت اسلام و کلید مِهر مسلمانان به یکدیگر است. شور و عشق حسینی، تیرگی ‌های درونی که در میان مسلمانان است از دل می‌ زداید