حدیث امام رضا (ع)

حدیث بیست و ششم
امام رضا (ع) می‌فرماید:
فَلِمَ أمرَ بالحَجِّ؟ قیلَ:لِعلَّهِ الوِفادَهِ إلى اللّه عزّوجلّ وطَلَبِ الزِّیادَهِ… مَع ما فیهِ مِن التَّفَقُّهِ ونَقْلِ أخْبارِ الأئمّهِ علیهم السلام إلى کُلِّ صُقْعٍ وناحِیَهٍ

اگر [کسى]بپرسد: چرا فرمان حجّ داده شده است؟ در پاسخ گفته شود: علتش وارد شدن بر خداوند عز و جل و طلب فزونى از اوست … و نیز آگاه شدن از مسائل دینى و رساندن اخبار امامان علیهم السلام به هر سو و ناحیه اى.
(عیون أخبار الرِّضا علیه السلام: ۲/۱۱۹/۱ )

حدیث بیست و هفتم
امام رضا (ع) می‌فرماید:
مَن زارَنِی عَلَى بُعدِ دارِی، أتَیتُهُ یَومَ القِیامَهِ فی ثلاثِ مَواطِنَ حتّى اُخَلِّصَهُ مِن أهوالِها: إذا تَطایَرَتِ الکُتُبُ یَمینا وشِمالاً، وعِندَ الصِّراطِ وعِندَ المِیزانِ

هر که مرا در دیار غربت زیارت کند، روز قیامت در سه جا به داد او مى رسم و از هراس‌ها و سختی هاى آن‌ها نجاتش مى دهم:
وقتى که نامه هاى اعمال از راست و چپ پراکنده شوند
و هنگام گذشتن از صراط
و موقع سنجیدن میزان [اعمال](عیون أخبار الرِّضا: ۲/۲۵۵/۲ )

حدیث بیست و هشتم
امام رضا (ع) می‌فرماید:
إن بَکَیتَ عَلَى الحُسَینِ حَتّى تَصیرَ دُموعُکَ عَلى خدَّیکَ غَفَرَاللّه ُ لَکَ کُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ

اگر بر حسین بگریى، چندان که اشک هایت بر گونه ات جارى شود، خداوند تمام گناهانت را مى آمرزد.
(امالی، ج ۴۴، ص ۲۸۶)